Sevıl GOKGOZ Zaman, bazen ağır adımlarla yürür. Bir köşede sessizce oturan bir çift gözde bile yılların hikayesi vardır.
Masalım:
Bir zamanlar bir huzurevi varmış….
Beyaz duvarların ardında yüzlerce hikaye, yüzlerce kalp, yüzlerce sessizlik saklıymış.
Her sabah aynı saatlerde uyanırlarmış sakinler. Kahvelerini yavaş yavaş içer, birbirilerine sessizce gülümserlermiş.
Bazılarının gözleri pencerede, uzakta birini arar gibi, bazılarının dudaklarında eski bir şarkının sessiz mırıltısı. Bazılarıysa sadece içinden bugün acaba bir gelir mi diye geçirirmiş.
Bir kadının elleri hep titrermiş. Ama o titrek ellerle örgü örermiş, çünkü ”ellerim çalıştıkça yaşadığımı hissediyorum” dermiş.
Bir adam pencerenin önünde oturur, her akşam güneş batarken sandalyesini biraz daha öne çeker, ”Belki bugün uğrarlar” dermiş. Ama kimse gelmezmiş. Yine de ertesi gün aynı yerde oturur, aynı umudu taşırmış.
Huzurevinin bahçesinde bir çiçek varmış. Adını kimse bilmezmiş. Ama ne zaman birisi ağlasa, o çiçek açarmış. Toprağın dili çiçek olurmuş sanki.
Ve orada yaşan her insan, bir zamanlar birilerinin kahramanlarıymış. Birinin babası, annesi, dostu, sevgilisi…
Ama zaman geçmiş, roller değişivermiş.
Yine de o kalplerin içinde bir ışık yanarmış hala. Küçücük bir ziyaret, bir dokunuş, bir tebessüm…O ışığı yeniden büyütürmüş.
Çünkü yaş almak unutulmak değil, hala sevgi bekleyen bir ”nasılsın” duymak isteyen çocuk kalplerin sessiz hikayesiymiş.
Ve huzurevinin duvarları her gece fısıldarmış birbirine: ”Burada kalpler hala atıyor, hala umut ediyor, hala seviyor…” diye.
Velhasıl:Bir huzurevi vardır bu şehirde. Beyaz duvarlarının içinde, hala sevgiye inanan kalpler yaşar. Ve onların masalı, her ”unutuldum” diyen kalbin yankısıdır.
Huzurevi Kitabından alıntılar.
İletişim:@kitap.sevilberlin
hikayeodam@outlook.de
